6. Ինչ է կարոտը
Կարոտն այն զգացմունքն է, երբ դու ուզում ես, որ տվյալ անձը քո կողքին լինի, զգում ես նրա կարիքը:
упр.3
вдруг- иеожиданно
показалея- открылся
другои- иной
посмотрите- взгляните
тропинка- дорога
солдаты- воины
упр6.
1.Леиа быстро решала задачу.
2. Учитель долго обьяснял урок.
3. Весь вечер мы решали кроссворд, но так и не смогли решить. его.
4. Анна всегда поступала поавильно.
5. Из-за тебя он вчера получил двойку.
Повор целый день варил суп.
Я весь день рисовал природу.
Сегодия я написал письмо другу.
Наконец прочитал сказку.
10. 1. Мама всегда будит в семь часов утра, сегодня она разбудила меня в воцемь часов. 2. Ребята весь урок рисовали цнветы. Анна Михайловн сказала что лучше всех рисует розы Mисак. 3. Когда мальчик пришёл из школы мама гладила белье, а сестренка играла. Миша наконец сделел уроки, и мы пошли в кино.
Վ. Տերյանը ոչ միայն նուրբ հոգու տեր էր, այլ նա խիզախ ու հայրենասեր:
Մեծ բանաստեղծը թեև շատ կարճ է ապրել, բայց մեզ է թողել հսկայածավալ գրական ժառանգություն:
Ասում են, որ մինչև օրս ոչ մեկի չի հաջողվել հղկել հայ գրական լեզուն այնպես, ինչպես Տերյանին:
Վ. Տերյանը վստահ էր, որ լեզուն ազգի հոգին է: <<Կենդանի է հոգին, կենդանի է այդ ազգը >>։ Նա ամենահայրենասեր հայ բանաստեղծներից մեկն է:
Երբեք չի գայթակղվել այլ լեզվով ստեղծագործելու ցանկությամբ:
Ե. Չարենցը Տերյանին համարում էր իր ուսուցիչը: Երբ Չարենցը տխում էր, կարդում էր Տերյանի ստեղծագործությունները:
Զարմանալի մաքուր և գեղեցիկ ձեռագիր է ունեցել Վ. Տերյանը:
Տերյանի սիրային նամակները շատ հուզիչ են, սակայն ցավոք շատ նամաներ կիսատ են մեզ հասել:
Վահան Տերյանն ամաչկոտ էր և սակավախոս: Նա հետաքրքրվում էր գրականությամբ, ինչ էին գրում Աղայանը, Շիրվանզադեն, Թումանյան,ը Դեմիրճյանը և ուրիշներ:
Տերյանն իր հոր նման ուներ սև, ներքին հրով վառ աչքեր, սուր հայացք, թուխ մազեր, ջղային կազմվածք:
Տերյանի համար գրելը մի սրբազան արարողություն է, որի առաջին և կարևորագույն մասը թղթի, գրչի և թանաքի ընտրությունն էր: Նա արտաքին ձևին այնքան կարևորություն էր տալիս, որ ավելի շուտ կհրաժարվեր գրել իր բանաստեղծությունները, քան կհամաձայներ մի գրոտված թղթի վրա գրել:
Նա շատ կարևորում էր Իսահակյանի կարծիքը՝ իր բանաստեղծությունների վերաբերյալ:
1.Կեսարի և իր բճշկի մասին առակում Կեսարը գերադասում է մեռնել, քան ընկերոջ հանդեպ թերահավատությամբ ապրել: Հակառակ դեպքում՝ նրա ամբողջ կյանքը կթունավորվեր կասկածով:
2.Զինվորի և իմաստունի մասին առակում զինվորը զարմանում է, որ իմաստունը նորից ու նորից վերընթերցում է Սուրբ գիրքը: Երբ նա հարցնում է, թե ինչու է իմաստունն ադպես անում, իմաստունը ասում է, որ ինչպես մարմինը կարիք ունի, այնպես էլ հոգին կարիք ունի՝ Աստծո խոսքի՝ հոգևոր սննդի: Բացի այդ, Սուրբ գիրքն ամեն անգամ կարդալիս՝ կարող են նոր բան իմանալ, սովորել:
1.Աղվեսի վկան իր պոչն է:
1.Ամեն մարդու իր արարքները քաջ հայտնի են:
2.Աղքատին ով է տվել արքայություն:
2.Աղքատը միշտ տանջվում է , հանգիստ չոոնի:
3. Ամեն բանի վերջն է գովելի:
3.Ցանկացած գործի արդյունքն է կարևոր:
4.Աղոթքն իր տեղն ունի,թուրն՝ իր տեղը:
4. Պետք է աստծուն հավատալ, բայց նաև ձեռքերը ծալած պետք չէ նստել:
Տատիկս իր խոսքում հաճախ է օգտագործում հետևյալ ասացվածքը. <<Տաս չափի՝ր, մեկ կտրի՝ր>>։ Նա այս ասացվածքն օգտագործում է, երբ մենք պետք ասել, որ պետք է մի բան անելուց առաջ լավ մտածել ապա անել:
Մյուս ասացվածքը, որ նա հաճախ է ասում՝ <<Լավություն արա, ջուրը գցի>>։
Տատիկս ի նկատի ունի, որ մարդկանց լավություն անելիս պտք չէ ակնկալիքներ ունենալ կամ սպասել, որ քեզ էլ նույնը կանեն:
Երբ նա ուզում է ասել, որ պետք է ինչ որ բանի հասնելու համար ջանք թափել,ասում է. <<Ով աշխատի, նա կուտի>>։
Իսկ երբ ես կամ քույրիկս փորձում ենք խորամանկություն անել կամ տատիկս համոզել, նա ասում է. <<Քաղցր լեզուն օձին բնից կհանի>>։
Երբեմն տատիկս խորհուրդ է տալիս համբերատար լինել ու ասում է. <<Լավ է ոշ լինի, բայց նուշ լինի>>։
Սարդն իր համար նոր զոհ էր ընտրել ճանճին: Բայց նա հիմար չէր և ոչ մի կերպ չեր ընկնում սարդի ցանցը:
Ինչ ասես, որ չէր հնարում սարդը, ցանցը որտեղ ասես չէր տարածում, ճանճը չէր գալիս: Վերջապես նա ասաց.
-Վերջ, ճա՛նճ: Ես քեզ չկարողացա հաղթել… Երևի դու բոլոր ճանճերից հատուկ ես: Արի՛ ես քո ծառան լինեմ: Նստիր սարդոստայնի վրա և հրամայիր ինչ սիտդ կկամենա:
Շոյված ճանճը նստեց սարդոստայնի եզրին և… Նույնիսկ սարդը շոթվեց նման հեշտ հաղթանակից: Այ թե որքան զորեղ կարող են լինել շողոքորթությունն ու հպարտությունը:
Tigran Loretsyan 