Ձմռան մի գիշեր անցկացրեցինք Վեդիի լեռնային գյուղերից մեկում: Տան տիրոջ այտի աջ մասի վրա վիրակապ կար։ Նա տխուր էր: Մի քիչ խոսելուց հետո, և սեղանի բարիքներից օգտվելուց հետո հարցրեցինք, թե ինչու է այտը վիրակապված: Նա առանց ինչ-որ բան ասելու հանեց վիրակապը: Անսպասելիությունից վեր թռանք: Նրա աջ կիսադեմը չկար:
— Մի ժամանակ սիրում էի որսորդությամբ զբաղվել: Մի գիշեր ընկա մի փոսի մեջ: Փոսը շատ խորն էր: Ամեն կերպ փորձում էի դուրս գալ, բայց չէի կարողանում, բռնվելու ոչ մի տեղ չկար: Մեկ էլ տեսնեմ վերևից աչքեր են ինձ նայում: Օձ էր: Նա սողաց ներքև: Ես նրան դուր եկա: Նա գնաց և ինձ մի սատկած նապաստակ բերեց և հետ քաշվեց, կարծես ուզում էր ասել, որ ինձ համար է բերել: Ես կեսը խորովեցի, իսկ մյուս կեսը տվեցի նրան: Նա երեք օր ինձ համար որս էր բերում, որ դիմանամ:
Մի անգամ օձը որոշեց ինձ հանել այդ փոսից: Նա կախվեց վերևից և դեպի ինձ երկարացրեց պոչը, ինձ ձգեց վերև: Հետո նա ինձ տուն ճանապարհեց։ Երբ հասանք տուն, հետ նայեցի, օձը գլուխը կախել էր:
Դեպքից անցավ մի ամիս: Գյուղ էին եկել օձ հավաքողները: Ինձ հետ պատահածը նրանց պատմեցի, և նրանք ցանկացան, որ ցույց տամ օձի տեղը: Չհամաձայնեցի, բայց երբ փող առաջարկեցին, չկարողացա գայթակղությանը դիմանալ: Ճանապարհը ցույց տվեցի։ Երբ հասանք փոսի մոտ, ես թաքնվեցի թփերի հետևում, որ բարեկամս ինձ չտեսնի: Փոսի մեջ գունավոր իրեր իջեցրին, շվի նվագեցին: Օձը դուրս եկավ փոսից, և նրանք բռնեցին օձին: Օձը ինձ տեսավ, մի պահ քարացավ, վանդակից ուզում էր դուրս գալ, իրեն պատեպատ էր տալիս: Չգիտեր՝ ինչ աներ, նա ուղղակի թքեց երեսիս: Շուտով երեսիս միսը սկսվեց թափվել: Հիշում եմ օձի դեմքը, նա կարծես ասում էր.
-Ես քեզ օգնեցի, որ դու ինձ հետ այսպես վարվե՞ս ու մի քանի կոպեկով ինձ վաճառե՞ս:
Օձը պատժեց ինձ, ու դրա իրավունքն ուներ: